دکتر حمزه علیمرادی.
چند سالی می شود که هلند هربار درجام های جهانی مختلف فوتبال یکی از تیم های پای فینال است اما قهرمان نمی شود.تحلیلگران فوتبالی معتقدند که این تیم از لحاظ فنی نمونه یک تیم ایده آل است.
خب البته تیمی که هرسال پای فینال است مطمنا تیم بزرگیست.
اما چرا قهرمان نمی شود؟
روانشناسان ورزشی؛ براین نظرند که این تیم شخصیت قهرمانی ندارد هرچند که تیمی منظم و سزاوار است.
بعضی از انسانها وقتی چیزی را به دست می آورند یا صاحب آن می شوند "شخصیت داشتن" آن را ندارند؛هرچند ممکن است انسان توانای باشند.
منظورم از "شخصیت داشتن" ویژگی هایی مبهم نیست؛شخصیت بدست آوردن یعنی "شناخت داشتن" به خود و ویژگی های آن هدف خواستنی.
به عبارت دیگر؛ نه خود را بیشتر از آن چه هستیم سزاوار بدانیم و نه برعکس؛ خود را کوچیکتر و پایین تر از هرهدفی فرض کنیم.
انسانهای که "شخصیت به دست آوردن" و "داشتن" دارند می توانند هرچیزی را بدست آورند چرا که هدف های را انتخاب می کند که مال خودشان است و خود را مشغول افکاری نمی کنند که برای آنها نیست.
دنیایی را دوست دارند که در آن زندگی می کند نه اینکه فقط رویایش را در خواب ببینند.
فردی که "شخصیت داشتن" دارد می داند که در دنیا؛ خیلی های دیگر هم هستند که هدف های کوچک؛ برایشان خوشایند است.
برخلاف این؛ چه انسانیهای که حتی اسمشان هم مال خودشان نیست و "امکان داشتن هایی" را دارند که پشت آن شخصیتی وجود ندارد. هرروز؛ از این هدف به هدفی دیگر گریزانید.
بله.. اینست قصه انسانها و تیم های که پای قهرمانی هستند؛ درحالی قهرمان نمی شوند.
دکتر حمزه علیمرادی.روانشناس بالینی
